'Happy’ zijn we zeker met de nieuwe, eerste cd van The Rolls. Maar wie deze band rond Dirk Dhaenens, alias Derek, (ja, onder veel meer van Derek & The Dirt en Derek & Vis), gevolgd heeft in de loop van de afgelopen twee jaar zal wellicht vreemd opkijken van de songkeuze. The Rolls zijn namelijk gestart als platform voor de songs die Derek geschreven had rond de poëzie van Charles Bukowski, één van zijn ultieme literaire helden (naast Bob Dylan en Arthur Rimbaud) Van het concert van 8 december 2018 in Arscene te Hansbeke schreven we een omstandig verslag in dit Rootstime. We besloten dat het ‘een meeslepend en uitbundig rock-pur-sang optreden’ was ‘als eerbetoon aan een boeiende, bonte, even onthutsende als innemende persoonlijkheid, een duidelijk nog ondergewaardeerde man’. Dat laatste was geen conclusie op basis van onze quasi onbestaande literaire kennis, maar wel dankzij de humorvolle duiding die Derek tijdens het concert meegaf. En er valt wat te duiden bij deze kleurrijke figuur.

Achteraf zagen we The Rolls nog vele keren (het adjectief ‘verslavend’ komt in deze context nog net niet van pas) en het repertoire (met slechts één eigen tekst van Derek) was ons (en een aantal verstokte fans) al bijzonder vertrouwd. Er werd zelfs gewed welke de al lang verdiende wereldhit zou opleveren die The Rolls een ster in de Rock-‘n-roll Hall of Fame zou opleveren. Maar zoals dat in sprookjes gaat, kwam er een opdoffer om de hoek piepen. Geen boze heks, geen giftige appel, zelfs geen sars-CoV-2 (die boosaardige zeemijn die COVID-19 veroorzaakt) staken stokken in de wielen. Wel de erven Bukowski. Na elk optreden peilden we naar de stand van zaken, want die nazaten reageerden niet op de ontelbare pogingen die Dirk ondernam om toestemming te geven de getoonzette gedichten uit te brengen als cd.

Live vormt dat geen probleem, en bovendien kunnen opnames vooralsnog probleemloos terecht op YouTube, zoals met meerdere songs al het geval was (zie verder deze recensie en het nummer ‘Today is Blue’ : dit is een tekst die Dirk schreef over Bukowski) Dirk was het finaal beu om op deuren te bonken die toch niet opengingen. Dirk had totaal geen commerciële bijbedoelingen en wilde enkel de songs en de poëzie delen, en dat kan zo ook, dus dan maar geen cd.

Wat ‘Happy’ betreft, het gaat om twaalf eigen nummers die behoorlijk autobiografisch zijn. Dirk: ‘Deze nummers had ik in eerste instantie niet geschreven om ze met The Rolls op te nemen, maar gewoon voor een nieuwe Derek-plaat.’ Hij stelde de andere Rolls voor om die songs met hen op te nemen. Herhaaldelijk vroeg Derek of de anderen het OK vonden dat de opnames ook onder de groepsnaam uitkwamen, omdat de nieuwe songs stilistisch (en inhoudelijk) nogal verschillen van het rock en rollend materieel van The Rolls. Die anderen, ervaren ratten Bruno Deneckere (sologitaar; achtergrond), Mario Vermandel (bas) en Tony Gyselinck (drums), bleken enthousiast, niet verwonderlijk: Bruno en Mario spelen al bijzonder lang met Derek (zang; gitaren), in allerlei combinaties en formaties. Tony integreerde moeiteloos (Tony en Mario vormden al eens de ritmesectie van het Braziliaanse bossa novaproject Aqui vem o Sol van pianist Johan Sabbe)

Het is moeilijk om niet de cohesie op te merken van The Rolls in hun geheel: alles wel beschouwd waren ze de ideale begeleiding voor ‘Happy’. Live zullen ze de nummers van de cd en van het Bukowski-programma door mekaar brengen. Dat hebben we, gezien de buitengewone omstandigheden, vanzelfsprekend nog niet gehoord. The Rolls zelf ook niet, tenzij tijdens repetities, eind verleden jaar… De lockdown (vergrendeling in het goed AN) houdt ons nog ‘even’ in de greep. De opnames waren gelukkig al gebeurd. ‘Happy’ werd live ingeblikt in Gent op twee locaties (Room 13 en Studio Ledeberg) in oktober 2019. Er waren enkel een handvol overdubs van keyboards (technicus Peter Desmedt en zoon Vito Dhaenens) en twee akoestische gitaarpartijtjes daargelaten.

De songs van ‘Happy’ hebben voor een flink stuk betrekking op Dirks kinderen: ‘My Beautiful Boy’ verwijst naar Vito, ‘Girls Ain’t Easy’ naar zijn dochters Mila en Ciska (die in twee andere songs de backings doen), in ‘Family Of Love’ komen ze alle drie ter sprake. De cd-titel komt trouwens uit ‘Family Of Love’. ‘Warm Dad’ is zelfs een duet: Dirk en Vito bewieroken mekaar, een aandoenlijke wederzijdse ode, die zowat het ‘centerpiece’, het kernstuk van de cd vormt. In ‘Dreamgirl’ en het van een hemels refrein voorziene ‘Sleep With You’ komt de rest van de familie Dhaenens aan bod... veronderstellen we toch. Mama is ook aangesproken in ‘In Your Hallelujah’, het voor ons knapste nummer van de cd, het dichtst ook bij het Bukowski repertoire. In ‘The Law Of Love' spreekt Dirk zichzelf aan en ja, de kids komen weer te berde. ‘Barefoot Baby’, een ander prijsbeest van ‘Happy’, is dan weer een hint naar een gewoonte van Dirk, iets met schoenen en voeten: de hoes refereert ernaar. De andere songs, het erg geslaagde Dylaneske ‘Tears In My Heart’, ‘You And I’ en ‘Til We Did’ exploreren de relaties die leven en spelen in een, heu, relatie. Het autobiografische krijgt hier een universeel karakter.

En de band? Die rolde intussen voort. De ritmesectie, daar kan je geen speld tussen krijgen: topklasse. Het moet ons wel van het hart dat het altijd weer een beetje ongewoon aandoet om Bruno Deneckere in een zuiver dienstbare rol te horen (dat is ook zo wennen op HT Roberts platen), maar zijn koortjes zijn er boenk op en zijn gitaarpartijen steken niet zelden af tegen de voorgekauwde solo’s die je tegenwoordig alom hoort. Bruno voelt zich duidelijk goed ‘under the eaves’…

Dat je van ‘Happy’ happy wordt is een woordspeling die we ons NOOIT zouden permitteren. Maar het is wel zo. Nu we in deze crisismomenten worden aangemaand om lokaal te denken en te kopen, is ‘Happy’ een te overwegen keus. Toch blijven we tevens hopen, en vurig, op een mirakel, dat de erven Charles Bukowski teken van leven geven, én de toelating verlenen om de gedichten van hun wereldwijd bewonderde familielid op geluidsdrager te zetten. Dan pas zouden we helemaal happy zijn!

Antoine Légat.